BUDOWA RĘKOJEŚCI EUROPEJSKICH MIECZÓW ŚREDNIOWIECZNYCH.
Odpowiednio mocne i pewne trzymanie miecza w dłoni umożliwia rękojeść. Jej budowa bardzo często decyduje też - jak dalej się okaże - o wytrzymałości całego miecza, gdyż źle wykonany miecz pęka najczęściej właśnie u nasady głowni (nasady rękojeści), a konkretnie w miejscu odsadzenia trzpienia.
 |
Budowa rękojeści obosiecznego miecza europejskiego. |
Najczęściej spotykany sposób montażu rękojeści przedstawiony został na powyższym rysunku. Na trzpień głowni nasadzano kolejno jelec i trzon, a następnie głowicę. Po dociśnięciu głowicy, należało roznitować wystający z niej koniec trzpienia, wiążąc tym samym rękojeść wraz z głownią w całość. O powodzeniu montażu rękojeści decydowała przede wszystkim staranność wykonania przelotowych otworów w jelcu, okładzinie i w głowicy, a również sposób wykonania odsadzenia trzpienia głowni. Odsadzenie to powinno być tylko wykute - praktycznie bez użycia pilnika.
Jelec i głowicę wykonywano najczęściej ze stali, choć w mieczach starszych (do XI - XII w.) spotykało się niekiedy jelce i głowice wykonane z rogu czy kości, a głowice stalowe bardzo często były wewnątrz puste (puszka wykonana z żelaznej blachy grubości 1 - 3 mm). Jednak w mieczach długich, wymagających innego wyważenia - a więc ciężkiej głowicy - i większej wytrzymałości jelca, stosowanie pełnej stalowej odkuwki (odlewu ?) stało się regułą. Trzon rękojeści wykonywano z twardych gatunków drewna tworzących okładzinę rękojeści, często obciągano go skórą i owijano drutem lub drucianą linką (skrętką) biegnącą niekiedy w spiralnym rowku dookoła okładziny. Owe rowki, druty i skrętki miały na celu nie tylko wzmocnienie samej rękojeści, ale również ułatwiały jej pewniejsze uchwycenie. Bywały też trzony wykonane z poroża lub z plasterków skóry nawleczonych "w piramidkę" na trzpieniu rękojeści.
Jesteś na stronie http://www.platnerz.com